Mensenkind van Monica Nieuwenhuijse-Thijsen

Bas heeft twee bankjes tot zijn woon- en verblijfplaats. Daarvandaan observeert hij de mensenkinderen. Ondertussen heeft hij ook de handen vol aan zichzelf...

Eleonora woont eenzaam in haar portiekflatje driehoog. Dagelijks denkt ze aan haar kleine buurjongen van destijds. De gehorige scheidingsmuren lieten geluiden door waarvoor zij liever haar oren sloot. Ze dacht het middel voor zijn redding gevonden te hebben, geïnspireerd door de woorden van haar Meester:

‘Voor zoveel gij dit één van deze Mijn minste broeders gedaan hebt, zo hebt gij dat Mij gedaan.’ Maar inmiddels is het al dertig jaar geleden dat haar buurjongetje verdween.

Een ontroerend verhaal over het leven op straat, mishandeling, eenzaamheid, maar ook over reddende liefde voor mensenkinderen.

De werkelijkheid – en de kern van dit boek – hoor je door de woorden van Bas heen. We zijn allemaal mensenkinderen, of je nu in een huis woont of op straat.

– Ramiro Munoz (ervaringsdeskundige, Stichting Ontmoeting)

Geschikt voor: liefhebbers van realistische fictie

Een uitgave van uitgeverij Den Hertog