Sporen in de sneeuw van Patricia St. John

Lucien trok zijn voorhoofd in rimpels. Het was prettig om dapper te worden genoemd, en hij zou er wel graag een mooi verhaal van hebben gemaakt, maar op de een of andere manier leek het allemaal zo ver weg en zo moeilijk om over te praten – alsof het een droom was geweest…. En dat was het niet, maar hij was te koud en moe geweest om alles goed te kunnen opmerken…

‘Nou moet je me er alles van vertellen’, drong Annette aan, terwijl haar ogen groot waren van bewondering en verbazing. ‘Iedereen zegt dat het vreselijk dapper was van je. Je moet het helemaal vanaf het begin vertellen, Lucien, en ook hoe het precies was daar op de bergtop’.

Lucien zat in zijn bed met zijn kin op z’n knieën. Hij zat er nogal bleek en moe uit, maar was verder best in orde en vrolijk.