Jan Jacob Brahé

BRAHE (Jan Jacob) of Brahé, geb. te Delft 13 Nov. 1726, gest. te Vlissingen 5 Juli 1776, zoon van Jan Jacob Maurits B., uit zweedsch geslacht en als luitenant hier in dienst en Elisabeth, dochter van den predikant te Koudekerk (bij Leiden) Gualtherus Holtius, doorliep de latijnsche school te Amsterdam, volgde 3½ jaar de lessen aan de illustre school aldaar en 5 jaren die aan de hoogeschool te Utrecht, o.a. van Irhoven en Reitz, waar hij bij de promotie van zijn vriend Nieuwland in 1746 en verheffing van Willem V in 1747 reeds blijken gaf de poëzie te beoefenen. 14 Apr. 1749 proponent geworden in de classis van Amsterdam, werd hij 5 Juli 1750 door zijn oom Nic. Holtius bevestigd als predikant te Watergang bij Edam. Als zoodanig huwde hij zijne nicht Catharina Maria Ligthart, die hij evenwel spoedig, nog vóór zijn vertrek uit die plaats, bij de geboorte van Jan Jacob Maurits verloor. In plaats van Gerhardi werd hij nl. reeds 12 Sept. 1751 beroepen naar Vlissingen en daar 9 Jan. 1752 bevestigd. De laatste preek van Matth. van Dam, waarmede deze 15 Oct. 1752 de nieuwe kerk inzegende, gaf hij uit als: De kerklust van Vlissingen vertroost door 't herbouwen en inwijen van haar afgebranden tempel (Midd. 1752) met een aan magistraat en commissarissen opgedragen gedicht. Weldra behoorde hij dan ook tot de oprichters van het in 1753 gestichte dichtlievend genootschap ‘Tenues conamur grandia’. 2 Nov. 1754 ondertrouwde hij te Vlissingen opnieuw met de oudste dochter van den luitenant-generaal Cornelis Evertsen, nl. jkvr. Maria Cornelia. j.d. van Doornik, die hem twee zonen, Herman en Cornelis (gest. 17 Juli 1756) en een dochter schonk.